Dit jaar was het dan eindelijk zover! We gingen sleeën in Zweden! Op zondag 20 maart om 10 uur vertrokken Jan en ik samen met Bert-jan en Peter en alle honden richting Zweden.
Met zijn vieren en welgeteld 15 honden en 3 auto’s vertrokken we richting Grenaa in Denemarken om daar de nachtboot naar Varberg in Zweden te nemen. Maandag ochtend om 7.30 uur kwamen we aan in Varberg. Vanaf daar vervolgden we de lange reis naar Flötningen. ’s Avonds nog een tussenstop in Orsa bij Frasse om Bert-jan zijn slee op te halen en tegen de nacht kwamen we aan op de plaats van bestemming. Onderweg liet de hoeveelheid sneeuw nogal te wensen over. Hoe dichter we bij onze bestemming kwamen hoe meer zorgen ik me begon te maken! Want het zal toch niet zo zijn dat we 1700 km rijden om vervolgens in de modder te staan? Maar gelukkig was de bestemming betoverend mooi met meer dan genoeg sneeuw!
De volgende dag maakten we alle spullen in orde, nieuwe runners op de slee, runners waxen, sledezak inpakken met spullen die we onderweg nodig hadden en natuurlijk de honden verzorgen. 
Omdat de ervaring van Bert-jan leert dat de honden de eerste paar dagen vaak nog ‘verreisd’ zijn was de planning om een kleine trip te maken. Aangezien wij alleen nog Tugar en Nayug in training hebben (Trinity is bijna 13 jr) was de bedoeling dat Jan zou starten met beide honden voor de slee en dat ik (Elize) op de langlaufers achter de slee zou hangen doormiddel van een heupgordel. In gedachten was dit een prachtig idee! Zo konden we toch samen met twee honden trainen. Nu ben ik gelukkig een zeer geoefend langlaufer (welgeteld heb ik twee keer eerder op de latten gestaan) en leek het mij een strak plan om meteen achter de slee te gaan hangen. Dus niet wachten tot we op de besneeuwde trail stonden maar op de ijzige weg met kale plekken. Ik was zelf dol-enthousiast, Zweden, Sneeuw, Wauw! Ook de honden deelden dit enthousiasme…! Wat resulteerde in twee honden die als ‘idioten’ er vandoor vlogen waardoor ik met langlaufers en al de lucht in vloog om vervolgens met een flinke KNAL op mijn stuitje terecht te komen! Dat was dus de eerste week van mijn Zweden vakantie….
Ik denk dat Jan een stuk minder baalde dan mij, waarschijnlijk helemaal niet baalde, omdat hij lekker de hele week met de honden heeft kunnen sleeën.
Tijdens de eerste week hebben de mannen prachtige tochten gemaakt, waaronder een tocht van 50 km! Deze tocht leidde hun door een stuk Fjäll. Een zware tocht voor de honden met behoorlijke stukken klimwerk en harde wind. De honden werden bedekt met een mooie ‘ijsdeken’. Dat kun je hieronder goed zien.
Ook de sleezak met inhoud was bevroren. Zelfs Jan zag er bij terugkomst uit als een ijsmannetje. Maar gelukkig stond er voor de honden een lekker vleessoepje klaar en had ik eten gekookt. De hondjes konden lekker hun hokken met stro in en binnen had ik de houtkachel al branden zodat ook de mannen weer konden ontdooien.
De tweede week was inmiddels bijna aangebroken, en hoewel zitten voor mij nog een hele opgave was wilde ik natuurlijk wel een keer op de runners van de slee staan! Op zondagavond werden de plannen voor maandag weer besproken. De mannen hadden in de eerste week een aantal ronden gesleed welke op de kaart boven Flötningen lagen. De bedoeling voor maandag was om een ander stuk te verkennen. Deze route zou richting Idre leiden en naar schatting ongeveer 60 km zijn. Alhoewel 60 km al een behoorlijke trip zou worden besloten we dat na een week training 60 km wel moest lukken.
Ik vond het best een beetje spannend die maandag. Ik had nog niet eerder op de slee gestaan en de planning was toch een behoorlijke ronde te maken. Hopelijk zou mijn stuitje mij niet te veel plagen. Maar ik wilde deze trip toch echt niet missen. Dus na alle voorbereidingen en het verzorgen van de honden vetrokken Bert-jan, Peter en ik die dag samen. En wat was dat genieten!! De honden liepen werkelijk de sterren van de hemel! Al die trainingsuren waren niet voor niets. De honden vormden samen echt een team, de samenwerking tussen hun was een genot om naar te kijken!
Tijdens de tocht hadden we veel variatie in sneeuwkwaliteit. Bij ons huisje lag een prachtig besneeuwde trail maar later onderweg kwamen we veel kale plekken tegen. Ook complete ijstrails, water en geen sneeuw kwamen voorbij. De honden gaven er niets om en deden gewoon hun ding.
Nadat we inmiddels al aardig wat uren op de trail waren kwamen de mannen er achter dat we een minder groot stuk van de uiteindelijke ronde hadden afgelegd dan dat zou moeten… Tijdens het sleeën waren we wat in overleg en uiteindelijk kwamen ze tot de conclusie dat de ronde wel een stukje groter kon zijn dan in eerste instantie gedacht! Ik weet nog dat ik volop genoot van de rust en de stilte, alleen het gehijg van de honden en de knisperende sneeuw onder de runners. Ik had er weinig erg in dat de tocht wat langer zou worden.. ik hoorde ze wel zeggen dat het nog eens 20 km was, maar dacht nog ‘ach het zal wel wat meevallen’. Uiteindelijk begon het wat donker te worden en zag ik een prachtig verlicht stadje boven op een berg. Welk stadje is dat? Dat is Idre zei Bert-jan. Idre?! ik meende dat we dat uren geleden al voorbij waren… Niet dus.. en vanaf Idre naar Flötningen met de auto was 35 km. Op de slee zou dat niet veel korter of misschien wel langer kunnen zijn! Inmiddels hadden we er al rond de 60 km op zitten en was ik wel bijna toe aan een lekkere warme hap… Maar goed dat zat er dus niet in. Aan de honden merkte ik weinig. Ondanks dat het tempo inmiddels wat gedaald was, liepen ze onvermoeibaar verder. Bij ons vorige stop rond de 40 a 50 km hadden ze nog als ‘idioten’ staan schreeuwen en housen.
Uiteindelijk tikten de uren voorbij naarmate we ons gestaag over de trails voortbewogen. Inmiddels leek er toch bijna geen eind aan onze tocht te komen en begon ik me toch een klein beetje zorgen te maken. Hier liep ik dan in the middle of nowhere in Zweden met mijn twee hondjes voor de slee. Ondanks dat Bert-jan en Peter in hun span ook een paar honden van 11+ jr. hadden, hadden zij wel 6 honden en ik maar 2 voor de slee. Ergens in de nacht verloren Bert-jan en ik Peter uit het oog. Gelukkig konden we wel bellen en liet Peter weten dat hij samen met zijn honden rust zou nemen langs de trail. Bert-jan en ik hadden het gevoel dat we er bijna waren en besloten dat het beter was om door te gaan zodat de honden hun welverdiende rust konden krijgen in een warm hok met stro.
Dat gevoel van ‘er bijna zijn’ ebde later weer langzaam weg. Vind je het nog leuk Bert-jan? Waarop ik hem zachtjes hoorde mompelen en dacht dat hij waarschijnlijk hetzelfde gevoel had als ik.. Komt er nog een eind aan deze tocht?!
Gelukkig kwamen we later weer een bordje tegen van Flötningen 5 km. Waarop ik nog net niet stond te juichen op de slee. Het einde was bijna in zicht. De hondjes liepen nog goed, na zoveel km. Uiteindelijk kwamen Bert-jan en ik aan bij het huisje. Ik werd overspoeld met een gevoel van TROTS. Ongelofelijk wat de honden hebben gepresteerd! Ze hebben me weer thuis gebracht! Jan was uiteraard ook nog wakker en nadat we de honden hadden verzorgd zijn we lekker op bed gekropen.
De volgende dag hebben we allemaal lekker een rustdag genomen. En natuurlijk uitgebereid onze ‘barre tocht’ van de dag daarvoor besproken. Peter had een GPS bij zich en toen bleek dat we een tocht van dik 90 km hebben gemaakt! 90 km, ik kan het bijna nog niet geloven. Tijdens de tocht hebben we ook nog flinke klimmen gehad. In totaal hebben we 1089 m geklommen. Hieronder zie je de route.
Ondanks dat de tocht een stuk verder was dan gepland, en ik op het laatst niet meer met hetzelfde enthousiasme op de slee stond als aan het begin van de tocht, was het een van mijn mooiste ervaringen. Na deze tocht is er vooral RESPECT overgebleven voor alle honden. Het is ongelofelijk wat zij hebben gepresteerd en waartoe zij in staat zijn.
In de rest van de week hebben we nog een aantal mooie tochten gemaakt en volop genoten van onze vakantie in Zweden.
Het werken met de Malamute, onze honden, heeft na onze vakantie in Zweden een totaal andere betekenis gekregen. Het is prachtig om te zien hoe alle trainingsuren daar samen kwamen. De honden vormden samen echt een team. Maar bovenal heb ik er eigenlijk geen woorden voor hoe ongelofelijk het is waartoe zij in staat bleken. De band die je krijgt met je honden als je dit samen doet is zo intens en bijzonder. De honden hebben zich absoluut van hun beste kant laten zien. Tijdens een tocht van 90 km tot op het eind hard werken, dat is waar Malamutes goed in zijn! Het is een bijzonder ras en een genot om mee te werken en je leven mee te delen!
aniruk suniaq 